Mexico-city, Oaxaca en San Cristobal de las Casas

Mexico city
Van Cuba naar Mexico, een compleet andere wereld. Op het vliegveld werden verwelkomt door politiehonden. En dan niet één, maar minstens tien.
Een beetje voorzichtig en aftastend door alle horrorverhalen over het land besluiten we een, (waarschijnlijk veel te dure) taxi te nemen die ons naar ons hostel brengt. Het blijkt één of andere jeepachtige limo te zijn, echt een gigantische wagen.
Waar we in Cuba bij mensen thuis sliepen, slapen we nu in een mindere luxere versie. Gedeelde slaapruimtes, douches en keuken. De straten worden ´s avonds gekenmerkt door politie, politie en nog eens politie. Even wennen na het veilige Cuba waar we ´s avonds alleen over straat konden.
Overdag blijkt het wel mee te vallen met het gevaar. We moeten bepaalde wijken mijden, ´s avonds niet alleen in bepaalde wijken lopen en geen taxi´s op straat aanhouden, maar verder blijkt dat het Mexicaanse volk erg aardig en behulpzaam is.
En met op elke hoek een politie-agent kan er toch zeker niks gebeuren...

Vrijdag zijn we voor het gemak met een georganiseerde toer naar Teotihuacan gegaan. Dit is de plaats waar Mexico-City is ontstaan, de stad die gebouwd is op water.
Dit kon je zien aan een kerk die door de verzakking helemaal scheef stond.
We hebben twee piramides bezocht genaamd ´La Luna´ en ´La Sol.´ De laatst genoemde is de drie na grootste ter wereld en op deze plek werd vroeger elke 20 dagen een mens geofferd.

Oaxaca
's Ochtends tegen 10.00 uur zijn we vertrokken omdat we de spits wilden mijden. Daarbij vergaten we alleen dat het zaterdag is en er helemaal geen spits is. Zonder tegenslagen komen we bij de bus die ons naar Oaxaca brengt. Niks geen onveiligheid en overvallen, overal vriendelijke en behulpzame mensen.

Tegen het einde van de middag zijn we op de plek van bestemming. Na een beetje rond te hebben gehangen in het dorp zijn we de volgende dag naar Monte Albán gegaan, een tempelstad gebouwd op de top van een tempelstad 'witte berg.' De top van de berg is over een gebied van 402 kilometer afgegraven. Vroeger had het tempelcomplex puur een religieuze functie. Later werd het een dodenstad waar de Zapotheken en later de Mixteken hun doden begroeven.

San Cristobal de las Casas
Om 21.00 uur vertrekken we met de bus over een weg met alleen maar haarspeldbochten, hellingen en dalingen. Gelukkig lukt het ons aardig om te slapen en komen we om half negen 's ochtends aan op plaats van bestemming.

Een uur naar aankomst in het hostel gaan we alweer op pad. We gaan naar een plaatsje genaamd Chamula, een bergdorp waar Tzotzil indianen wonen. Sinds de komst van de Spanjaarden zijn hun oude gewoonten vermengd met katholieke gebruiken. Het is eigenlijk een dorpje wat helemaal op zichzelf staat. Ze spreken geen Engels of Spaans maar hebben hun eigen taal. Ook hebben ze hun eigen kledingdracht, gebruiken en gewoontes. We zien allerlei verschillende jurken en krijgen er dan vervolgens zelf ook één aangetrokken.
Een eindje verderop staat een bijzondere kerk. Het kerkje lijkt van buiten niks bijzonders, maar binnen is alles anders: de vloer in de kerk ligt helemaal bezaaid met dennennaalden en er staan geen stoelen. Langs de muren staan allemaal beelden van heiligen en overal zitten er mensen op de grond te bidden.
De gids legt ons uit dat mensen naar deze kerk komen om te bidden voor een naaste die ziek is. Mensen steken kaarsen aan die ze op de grond zetten. Hoe meer kaarsen, hoe ernstiger de ziekte. Hier geloven ze dat iemand ziek wordt omdat hij of zij iets slechts heeft gedaan.
Een 'loel' is een persoon die iemand kan lezen en rituelen uitvoert in de kerk bij de zieke. Dit kan op verschillende manieren, door cola te drinken en dan te boeren, of door iemand aan te raken met eieren of een kip.

Wij hadden het geluk om getuige te zijn van het laatste... Het arme kippetje lag stilletjes in een netje te wachten tot ze de ziekte van de vrouw over zouden brengen op deze kip. Eerst werden er zeker 100 kaarsen aangestoken in verschillende kleuren. Vervolgens begon de ‘loel’ te bidden, dronken ze wat cola, werd er wat geboerd, nog wat gebeden en zo ging het maar door. Na dit ritueel drie kwartier te hebben herhaald werd de kip uit de zak gehaald. Weer werd er gebeden en werd de kip langs het lichaam van de vrouw gehaald. De kip zou nu de ziekte van de vrouw overgenomen moeten hebben. De kip werd nog even een paar keer boven de kaarsen gehouden waarna haar strotje werd dichtgeknepen tot ze niet meer bewoog.
Wel vreemd dat ze deze kip, die nu de ziekte van de persoon draagt, wel gewoon op eten.

De volgende dag zijn we naar de Sumidero Canyon gegaan, een ravijn met 1000 meter hoge wanden. Tijdens een boottocht kregen we krokodillen te zien en werd ons van alles uitgelegd over de omgeving. Tijdens deze toer hebben we een meisje uit LA ontmoet die de komende dagen met ons mee reist.