Elk einde betekent het begin van iets nieuws..

Zondag ben ik vanuit Paraty weer aangekomen in Rio. Deze laatste dagen in Rio heb ik doorgebracht in een Braziliaans gezin, erg leuke en lieve mensen en een mooie kans om toch iets meer van het echte leven mee te maken.

Een aantal weken voordat ik naar Brazilië ging, heb ik aantal hulpverlenings organisaties gemaild met de vraag of ik een dag met ze mee mocht lopen. In Rio kennen ze veel armoede, overal liggen mensen op straat en er vinden veel (gewapende) overvallen plaats, waarbij vooral toeristen het doelwit zijn. Buiten het centrum heb je de Favela's, dit is de plek waar de allerarmste mensen in krottenwijken wonen. Dinsdag mocht ik met een aantal straatwerkers op pad. We hebben die dag vier verschillende plaatsen bezocht en wat ik heb gezien is eigenlijk niet eens te beschrijven (foto's ontbreken helaas ook, omdat ik mijn camera anders geheid kon afstaan)

De eerste stop was een bepaalde wijk in de favela's die laatste jaren een stuk veiliger is geworden doordat de regering besloten heeft de macht in de favela's terug te eisen. In sommige wijken is dit nog niet gelukt en deze wijken zijn in handen van drugsbendes. De wijk waar ik heen ging was al wel in handen van de politie, wat overigens niet wil zeggen dat je daar zomaar over straat kan lopen. Omdat in deze wijk totaal geen toeristen kwamen trokken we behoorlijk wat bekijks en voor onze veiligheid konden we wijk niet dezelfde weg teruglopen naar de auto. Erg veilig voelde ik me niet. Stelen is voor de mensen in dit soort wijken een tweede natuur geworden. Mensen zitten overal tussen afval te zoeken naar bruikbare middelen, of in stegen dealtjes te sluiten. Samen met de straatwerkers gingen ik op zoek naar kinderen die op straat leven met als doel hun vertrouwen winnen om ze uiteindelijk te kunnen motiveren om naar een opvangtehuis te gaan.

Na een half uurtje was ik blij weer bij de bus aangekomen te zijn. Eén van de straatwerkers komt zelf ook uit de favela's en vertelde me haar levensverhaal over de slechte levensomstandigheden, de honger en het vele misbruik wat plaats vindt. Heel indrukwekkend.

Bij de volgende stop brachten  we een bezoek aan een gezin in een krottenwijken. Onder een brug was een hele wijk gebouwd uit afval. Gangetjes gemaakt van oud papier, muren van karton, doeken, golfplaten, gipsplaten. Alles wat ze maar kunnen vinden wordt gebruikt. We uitgenodigd bij een gezin. De dag ervoor hebben de straatwerkers eten langs gebracht voor het gezin als dank dat we hun huis mogen zien. Met zijn zestienen wonen ze op een paar vierkante meter langs een rivier (die meer op riolering lijkt), die ook nog eens een aantal keer per jaar onder water loopt zodat ze hun huis moeten ontvluchten. Het is gewoon niet om aan te zien... maar wat ook veel indruk maakt zij  de stralende ogen en de lach op het gezicht van de vrouw wanneer ze de straatwerkers ziet. Ze is zo dankbaar voor hun hulp, ze beseft maar al te goed dat ze zonder hun hulp nog slechter af zou zijn geweest.

De één na laatste stop brengt me naar een wijk waar een hele groep straatkinderen bij elkaar blijven. Ik krijg een t-shirt van de organisatie aan zodat mensen me daaraan meteen  herkennen en ze me minder snel iets aan zullen doen. Op de hoek van de straat leven wel veertig kinderen en jongeren bij elkaar. Sommige pas een paar jaar oud, veel meisjes zijn zwanger en stuk voor stuk staan ze stijf van de drugs. De een na de ander zie ik crack gebruiken en alles doen ze om nog maar een shot te kunnen krijgen. Compleet verwilderd..

Als laatste bezoeken we een woning die over twee weken open gaat, hier worden straks tien jongeren opgenomen met de hoop om ze een toekomst de kunnen bieden. Ik heb zoveel bewondering voor deze straatwerkers.Het is zwaar werk en de meeste kinderen zijn al niet meer te helpen, maar elke dag weer proberen ze de kinderen hoop te geven, hoop op een beter leven, hoop op een toekomst, hoop op een leven buiten de favela's...

Na deze dag is het wel een beetje vreemd om ineens weer in het levendige Rio te zijn, waar iedereen elke avond op stap gaat en aan het strand ligt. 's Avonds word ik eens behoorlijk ziek maar de mensen in het gezin zijn zo zorgzaam en lief voor me. Er wordt warme melk met suiker en kaneel voor me gemaakt (schijnt goed te zijn als je ziek bent) wat ik op moet drinken voordat ik ga slapen, er wordt een thermometer onder m'n oksel gestoken en 's ochtends kijg ik ontbijt op bed. Nee wordt NIET geaccepteerd. Hoe hard ik ook roep dat het wel meevalt, ik word verzorgd als een baby (wat stiekem eigenlijk best lekker is). 

De volgende dag voel ik me gelukkig alweer wat beter en besluit ik lekker een dagje op het strand te gaan liggen. Aan het eind van de dag breng ik een bezoekje aan de beroemde suikerberg waar je een mooi uitzicht hebt over de stad en een zonsondergang kunt zien.

Morgen is alweer m'n laatste dag van m'n reis. Er staat me nog een barbeque te wachten die speciaal voor mij door het Braziliaanse gezin wordt georganiseerd, waarna ze me naar het vliegveld zullen brengen. 

Het laatste reisverhaal, leuk dat jullie me allemaal hebben gevolgd! Vrijdag kom ik aan in Nederland en hoop ik iedereen snel weer te zien! Xx