Hulpverlening in Cochabamba

Na een paar slechte nachten in La Paz, een overgeslagen nacht tijdens het beklimmen van de Huayana Potosi en een nacht te hebben doorgebracht in een nachtbus komen we helemaal gebroken aan bij ons hostel. Na het invoeren van het wachtwoord voor de wifi verbinding krijg ik een mailtje binnen van de vrouw waar ik contact mee heb over de hulpverleningsprojecten. Ik kan met iemand mee op pad en kan om half negen opgepikt worden. Twintig minuten later staan we op een plein te wachten, niks nog even slapen en rustig aan doen, doorgaan voor het goede doel.
Om half negen maken Rona en ik kennis met Anna Haarman, een vrouw uit Raalte die al vijftien jaar in Bolivia woont en hier haar best doet om iets te betekenen voor de allerarmste Bolivianen. Een geweldig mooi mens, maar of ze dat zelf ook beseft.....

Samen met twee vrijwilligers uit Nederland en drie professoren uit België gaan we op bezoek bij diverse projecten en krijgen we beetje bij beetje een beeld van een deel van Bolivia dat we nog niet eerder hebben gezien. In Bolivia is er weinig tot geen hulpverlening wat door de staat wordt geregeld. Hetgeen wat er is, is voor de rijke Bolivianen die er zelf voor kunnen betalen. De arme mensen moeten hopen op de hulp van vrijwilligersorganisaties en er zijn daar een hele hoop arme mensen!
De dag begint met een bezoek aan een tehuis voor gehandicapte kinderen. Waar in Nederland alles aan bepaalde eisen moet voldoen en er overal protocollen voor zijn is het hier een bende. In ruimtes zitten verstandelijk en lichamelijk gehandicapten door elkaar, jong en oud, verschillend in ontwikkelingsniveau

Het is er druk en er is weinig personeel. Ik heb het vermoeden dat deze gehandicapten veel in hun stoel zitten, al dan niet vastgebonden, en er veel onderdrukt wordt met medicijnen, gewoonweg omdat de mensen die er werken niet meer kunnen doen dan ze al doen. We worden rondgeleid door de directrice en drie autistische jongetjes, deze jongetjes worden met de minuut drukker van alle prikkels die ze binnen krijgen.
Het gebouw ziet er voor Boliviaanse begrippen goed uit, er kunnen therapieën gegeven worden, er zijn schoolklasjes, er is logopedie, een therapeutisch zwembad enzovoorts. Dit alles mogelijk gemaakt door goede doelen organisaties en vrijwilligers.

Vervolgens zijn we naar een brandwondenkliniek voor kinderen gegaan. Wat ik daar zag was wel heel indrukwekkend. In deze kliniek liggen vijftien kinderen die brandwonden hebben opgelopen. De meeste van hun zijn baby's. Zij zitten vaak in een doek op de rug van de moeder geknoopt en wanneer moeder zich dan tijdens het koken voorover bukt, kan het wel eens gebeuren dat het kind eruit valt. Ook gebeurt het veel dat moeders met hun gasstel op de grond koken omdat er geen geld is voor een tafel. Rondkruipende kinderen trekken aan een pan of het gasstel valt om met alle gevolgen van dien. Behandeling gebeurt allemaal op een ouderwetse en niet steriele manier omdat er geen geld is voor de juiste middelen die een behandeling vereist. Verschrikkelijk om te zien hoe sommige kinderen erbij liggen, om te beseffen hoeveel pijn ze hebben en ze bijna levenloos in bed te zien liggen.

                                                                  

Na een lunch, in het huis van Anna, gaan we op bezoek bij nog een paar instellingen en zien we eigenlijk overal hetzelfde; weinig personeel en verouderd materiaal. Maar wel mensen die zich ontzettend inzetten om van niets toch iets te maken.  De volgende dag bezoeken we nog een aantal projecten. Sommige van deze projecten worden geleid door mensen van de kerk die letterlijk hun leven hebben gegeven om andere mensen te helpen.
Andere projecten zijn opgezet door Anna zelf in samenwerking met andere mensen. Zie onder staande foto's

Ziekenhuis                                                       Revalidatie/bejaardemtehuis                     Meidencentrum                       

We komen ook bij een verpleegsterspost. Hier zit ook een eetzaal voor kinderen, de allerarmsten worden hier voorzien van een gratis warme maaltijd en in de ruimte ernaast wordt er huiswerk begeleiding gegeven omdat ouders dit vaak zelf niet kunnen. Ook is er in het gebouw een ruimte waar kinderkleding wordt verkocht die geschonken is door anderen. Van de opbrengst hiervan wordt medicatie betaald die mensen uit de buurt zelf niet kunnen betalen.Hoewel de ruimte voor huiswerkbegeleiding net is opgeknapt, doordat er geld is geschonken, ziet de rest er armzalig uit. Gras dat veel te hoog groeit, nog maar niet te spreken over alle keien die er in het gras verstopt liggen, verrotte speeltoestellen en er ligt een mat bestaande uit keien onder de schommel en glijbaan. Je ziet dat mensen hun best doen er iets van te maken, maar dat er gewoonweg weinig is.
Vervolgens bezoeken we twee scholen waar ik in een later verhaal uitgebreider op in zal gaan.

Aan het eind van deze dag bezoeken we een kindertehuis die veel indruk op me heeft gemaakt. In dit tehuis wonen 140 kinderen in de leeftijd van 0 tot 6 jaar. In totaal hebben we acht medewerkers geteld. Aan de voorkant van het tehuis zijn de slaapzalen voor de allerkleinsten.
Bed aan bed van muur tot muur en onder die bedden staan weer bedden die uitgeschoven kunnen worden. Er liggen zelfs matrassen op de kasten die soms op de grond worden gelegd bij het gebrek aan bedden.
In de zaal ernaast is de babygroep, een zaal vol boxen en bedjes. Baby's die allemaal naast elkaar liggen, niet worden vastgepakt tijdens het voeden maar een flesje dat tegen een kussen wordt vastgelegd. Het enige moment dat ze aangeraakt worden is tijdens het verschonen. Al deze baby's zijn ter vondeling gelegd... Er zijn zeker 25 baby’s en maar twee medewerkers.

In het vertrek verderop is de eetzaal. Een grote ruimte met stoelen en tafels, hier zitten dertig kinderen naast elkaar en wordt het eten letterlijk naar binnen geschoven. Geen rust en niet kunnen genieten van de maaltijd want de volgende hap wordt al naar binnen gewerkt terwijl de eerste hap er nog niet eens helemaal in zit.
In het buitenverblijf zitten de oudste kinderen. Zij voelen al dondersgoed aan hoe hun wereld in elkaar zit. Op het moment dat ze ons aan zien komen lopen vliegen de kinderen om onze nek, kruipen op onze schoot en kunnen niet van ons afblijven. Oorbellen en armbanden proberen ze af te doen en tassen proberen ze open te maken, maar nog het meest opvallend is dat ze je allemaal mama noemen en zeggen dat ze van je houden. Hun manier om proberen hier weg te komen, hun kans op een beter leven, hun kans op een toekomst en die toekomst dat ben jij!

In mijn volgende verhaal zal ik een project toelichten dat ik wil sponsoren. Door er aandacht aan te besteden in mijn reisblog hoop ik dat dit verhaal je aan het denken heeft gezet en dat jullie mij willen helpen bij dit goede doel..