Bolivia en de weg erheen....

Na een halve dag door Colombia anderhalve dag door Ecuador en twee dagen door Peru te hebben gereisd, daarna een binnenlandse vlucht in Peru te hebben genomen, een glimp te hebben opgevangen van de omgeving van beide landen en gewacht te hebben op het station, ben ik dan eindelijk aangekomen in Bolivia. De reis erheen was een heel avontuur, bij het instappen van de ene bus wisten we niet hoe laat we op de volgende bestemming aan zouden komen en of er dan nog bussen reden en waar deze ons heen konden brengen. Toch een ervaring die ik niet had willen missen.

De volgende positieve ervaring kwam de eerst volgende dag al meteen. Aangekomen in Copacabana namen Janneke en ik afscheid van elkaar. Janneke was hier ooit al eens geweest, dus voor mij reden om alleen te gaan. Best spannend als je steeds met zijn tweeën hebt gereisd. Bepakt en bezakt ging ik op zoek naar een hostel. Aangezien die er niet veel waren werd het een hotel. Ik had een vier persoonskamer voor mezelf die maar liefst zes euro kostte. Overal kon ik mijn spullen rond laten slingeren en ik hoefde met niemand te overleggen wat te doen, heerlijk.. Als ik niet de hele dag alleen wilde blijven moest ik natuurlijk zelf ook moeite doen om mensen te ontmoeten. In het hotel was hier niet echt mogelijkheid voor dus dan de straat maar op. Al snel had ik twee Franse meiden ontmoet met wie ik wat heb gedronken en met wie ik de volgende dag naar Isla del Sol ben gegaan, een eiland die ligt in het grootste hooggelegen meer ter wereld, 'Lake Titicaca'.

Die ochtend kwam ik tijdens de twee uur durende boottocht aan de praat met een Argentijn die daar met een groep vrienden op vakantie was. In Argentinië hebben ze een drankje genaamd 'mate', dit is een soort van thee die je door een rietje drinkt. Het is een gezamenlijk drankje die je met elkaar uit één kopje drinkt. Ik werd ook uitgenodigd en sloeg deze kans natuurlijk niet af, maar wat was dat smerig!
De Argentijn heeft meteen een goede route voor me uitgestippeld en me uitgenodigd bij zijn familie. Scheelt weer mooi een paar dagen slapen in een hostel en de kosten van een gids in het dure Argentinië :-) Na een ochtend en middag op het eiland te hebben doorgebracht en op de punt van de boot te hebben gelegen, was het tijd om naar La Paz te vertrekken. Onderweg werd ik niet lekker en tegen de tijd dat ik in La Paz aankwam was het wel duidelijk dat ik een zonnesteek had opgelopen. Nooit geweten dat je daar zo beroerd van kon worden. Het advies; veel drinken, koelen en rusten vond ik stiekem wel fijn...

In La Paz heb ik aan Janneke aangegeven dat ik het prettiger vond om zonder haar verder te gaan. Dit pakte ze gelukkig goed op en we besloten na deze stad onze eigen weg te gaan. Rona en ik hadden ondertussen een tocht naar de Amazone geboekt en Janneke ging andere dingen doen omdat ze hier al eens was geweest. We gingen hier met het vliegtuig naartoe omdat de weg erheen heel onveilig bleek te zijn. We stapten in een heel klein vliegtuigje waar misschien twintig mensen in pasten en hadden flink last van turbulentie. Fijn hoor, zo'n vliegtuigje dat alle kanten opwaait.
Tijdens de jungle toer heb ik als eerst kennis gemaakt met de muggen. Mijn armen en benen had ik goed ingesmeerd, maar ik kon toch niet weten dat die beesten dwars door mijn broek heen zouden steken. Gevolg: een kont waar minstens honderd muggenbulten op te zien waren. Het was zelfs zo erg dat ik het advies van de gids opvolgde die me vertelde dat het hielp om rauwe knoflook te eten.We hebben veel in een bootje op het water gezeten en hebben veel roze dolfijnen gezien (ze zijn echt roze, tenminste aan de onderkant), verschillende soorten apen en vogels, schildpadden, capibara, kaaimannen, alligators en een anaconda.Ook zijn we een keer 's avonds het water opgegaan omdat je sommige dieren dan beter kunt zien.
's Nachts hoor je overal om je heen kikkers en andere dieren geluid maken en lichten de ogen van krokodillen op zodat je ze in de verte al kan zien.

Tijdens deze toer waren we met een leuke groep waarmee we later nog een tijd mee zijn opgetrokken. Rona heeft tijdens deze dagen de knoop doorgehakt om met mij verder te reizen omdat onze manier van reizen beter op elkaar aansluit maar natuurlijk ook omdat we het goed met elkaar kunnen vinden.

Terug in La Paz kwam dan ook het moment dat we afscheid van Janneke hebben genomen. Zij ging door en wij bleven nog even plakken in deze stad. We besloten een berg te beklimmen die maar liefst op 6088 meter lag. Dit was zeker voor Rona een uitdaging en toen ik grapte dat ze er alleen nog onderuit kon komen om door haar enkel te gaan, meende ik dat niet echt. Een paar uur later gebeurde dat echter wel. Hierdoor hebben we de tocht een paar dagen uit moeten stellen, maar uiteindelijk met een enkel in het verband en een zooi medicijnen, ging Rona het toch proberen. De eerste dag was een oefendag. We werden met een busje naar het eerste kamp gebracht waar we, naar een half uur te hebben gelopen op skischoenen, aankwamen bij de sneeuw. Hier hebben we geleerd hoe je met speciale pinnen onder je schoenen en een pikhouweel omhoog en naar beneden moet lopen door de bevroren sneeuw. Op het eind mochten we voor de fun een ijsmuur beklimmen. Ik mocht als eerst en het ziet er makkelijker uit dan het is. Na een paar pogingen gewaagd te hebben en trillende handen te hebben van alle inspanning besloot ik dat ik het leuker vond om in de touwen (het vangnet) te hangen dan om te klimmen.

De tweede dag begonnen we aan de drie uur durende tocht naar het volgende kamp. Niet over sneeuw maar over rotsen moesten we ongeveer 500 meter omhoog lopen en klimmen met op onze ruggen al het materiaal wat we nodig hadden voor de tocht door de sneeuw.
Daar aangekomen kregen we een bord met droge rijst en kipfiletjes was het tijd om te gaan slapen. Met twee thermosbroeken, een skibroek, thermosshirts, handschoenen, sjaal en een muts ben ik mijn slaapzak ingekropen, maar wat miste ik mijn lekkere warme kruik. Na een paar uur te hebben liggen draaien en niet kunnen slapen van de kou kregen we om elf uur 's avonds het teken om ons klaar te maken voor vertrek. Een uurtje later begon onze klim door de sneeuw. Het was echt super mooi en ik had gelukkig geen last van hoogteziekte. Helaas bleek de tocht te belastend te zijn voor de enkel van Rona waardoor we het niet tot de top hebben gehaald. Toch heeft ze nog 300 meter doorgeklauterd ondanks dat ze niet meer kon, omdat ze wist dat ik niet door mocht als zij terug wilde. Uiteindelijk ging het echt niet meer en nadat we even van onze 'top' hebben genoten en foto's hebben gemaakt zijn we teruggegaan. Ik vond het wel jammer dat ik niet door mocht, ik was erg benieuwd hoever ik zou zijn gekomen en hoe het eruit zou zien.. Maar superknap van Rona dat ze het tot aan daar heeft gehaald!

Terug in La Paz hebben we na twee weken afscheid genomen van deze plaats en zijn we met de nachtbus naar Cochabamba vertrokken waar we twee dagen lang mee mochten met een vrouw die allerlei hulpverleningsprojecten opzet in deze plaats.
Later meer.....