Van zuid naar noord

Na ons kampeertochtje gaan we op weg naar het zuidelijkste puntje van de wereld (op de zuidpool na natuurlijk). In mijn verbeelding was deze plek toch wel wat mooier dan in werkelijkheid. Ik had verwacht ver weg, de oneindigheid, in te kunnen kijken. In het echt bleek dit gewoon een dorp te zijn aan een haven. Niet aan de zee, geen zuidpool in de verte en geen onsterfelijke kou. 
Wel zaten we in een super leuk hostel, met twee leuk Argentijnen die de boel daar zeer goed verzorgden. 
Die zaterdag was Rona jarig en wat zij niet wist was dat ik weken geleden al contact met haar vriend had gezocht en hem had gevraagd een filmpje te maken van haar vrienden en familie. Dit was nog het makkelijke gedeelte. Ik wilde nog cadeautjes en een taart kopen, maar het lukte me maar niet om Rona van me af te schudden. 
De afgelopen drie weken heb ik anderen in het complot betrokken om Rona en mij even uit elkaar te krijgen, ben ik op de vroege ochtend naar de ´bakker´ gelopen, of was ik degene die wel even alleen de vliegtickets ging halen. Uiteindelijk is het me op de laatste dag allemaal gelukt. Rona lag in bed een filmpje te kijken en de twee Argentijnse meiden van het hostel hadden de taart verstopt en geholpen met het ophangen van de slingers en ballonnen. Om twaalf uur werd Rona van haar kamer gehaald omdat ik zogenaamd in de keuken was gevallen. Ik kon geen ander excuus bedenken waarom ze haar bed uit zou willen komen en gelukkig werkte het. 

Met z´n allen hebben we haar toegezongen, de film bekeken, de taart gegeten, cadeautjes uitgepakt om vervolgens te gaan slapen omdat we de volgende dag weer vroeg opmoesten. We gingen een dag hiken en niet te vergeten, een einde-van-de-wereld-stempel in ons paspoort laten zetten.

Terug gekomen in het hostel hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar het vliegveld vertrokken. Na alle lange busritten in Zuid-Amerika was dit een hele verademing. Binnen drie uurtjes waren we aangekomen in Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië.We hadden tien dagen uitgetrokken voor deze stad, een fijn vooruitzicht om een tijdje op één en dezelfde plek te kunnen blijven zitten. Achteraf gezien is dat zelfs nog niet genoeg geweest.

´s Avonds laat aangekomen zijn we meteen ons bed ingedoken om de volgende dag optijd naar DE markt in Buenos Aires te kunnen. In de straat waar de markt was, waren ook allemaal leuke winkeltjes maar omdat we daar niet genoeg tijd voor hadden besloten we dat een andere keer te doen. Stom, want de rest van de week bleken al deze leuke winkeltjes dicht te zitten. De avonden erop hebben we het weinige stappen van de laatste periode ingehaald. Dit deden we meestal in hostels omdat het uitgaan in Buenos Aires echt te duur was, gewoon ergens naar binnen lopen of zeggen dat er binnen een vriend op je wacht en dan heeeel lief lachen werkte meestal heel goed. 

Na drie dagen in een uitgaansgebied te zijn verbleven en een beroemde drumshow te hebben bijgewoond, besluiten we te verkassen naar een ander gebied. Het culturele gebied van Buenos Aires. Hier zijn veel boetiekjes, barretjes, artestieke mensen en een grote winkelstraat. Een gezellige en sfeervolle buurt.
Op donderdag gaan we een dag naar Colonia del Sacramento. Na ruim een uur met de ferry komen we aan in een dorp in Uruguay waarvan een deel nog ouderwets aandoet. Gekleurde huisjes en klinkerwegen. Ik vond het eerlijk gezegd een beetje tegenvallen. Ik mag dan misschien verwend zijn door alle mooie dingen die ik ondertussen heb gezien, deze stad was voor mij niet mooier dan andere koloniale steden die ik heb gezien. Na een uur hadden we het gezien. Toen we geld wilden pinnen (om in Argentinië weer om te kunnen wisselen) bleken onze pinpassen niet te werken. Dubbel balen dus, want ook dit was een reden voor een bezoekje aan Uruguay. 
Zonder mooie foto´s en zonder geld gingen we aan het eind van de dag weer terug. Maar voor ons van onze pechdag nog niet voorbij. Wanneer we bus nummer 130 instappen vraag ik in mijn beste Spaans of deze bus ook naar Palermo gaat, de wijk waar ons hostel is. De chauffeur bevestigd dat dit klopt en wij gaan rustig zitten. Na een klein uur komen we eindelijk aan op een plek die ons enigzins bekend voor komt, maar die nog wel ver van ons hostel is. We besluiten nog even te blijven zitten in de hoop dichterbij te komen, maar het tegen overgestelde gebeurd. De bus slaat rechts af in plaats van links, rijdt de snelweg op om er vervolgens niet meer van af te gaan. Binnen no time zijn we het centrum uit en het ziet er niet naar uit dat de bus nog van plan is om om te draaien. Na dit even te hebben afgewacht stappen we maar uit. Geen idee waar we ergens zijn, maar goed ver weg in ieder geval. Bij een benzinepomp in de buurt kunnen ze ons gelukkig duidelijk maken hoe we weer terug moeten komen. Eindelijk komen we om half tien ´s avonds aan in ons hostel (en dat terwijl we om vijf uur de bus in waren gestapt). Wat een dag, wat een dag. Veel tijd is er niet om bij te komen want vanaf half elf worden we in een studentenhuis verwacht waar we zijn uitgenodigd door iemand die we in Chili hadden ontmoet. Met de taxi gaan we naar het adres dat aan ons was doorgegeven. Eenmaal aangekomen blijken er voornamelijk buitenlanders te zijn die in Argentinië zijn om Spaans te studeren. Rond een uurtje of één vertrekken we naar een club waar het nog erg rustig is maar omdat we met een man of twintig zijn is de club al snel gevuld. Een super leuke avond en een extra zware ochtend de volgende dag. Tegen half drie komen we ons bed uitgekropen en hebben we twee uur om ons klaar te maken. We hebben namelijk kaartjes weten te bemachtingen voor de wedstrijd Argentinië-Venuzuela.
Dit gebeurd onder begeleiding van een gids omdat voetbal in Argentinië niet altijd even veilig blijkt te zijn (net zoals in Nederland). Om zes uur worden we door onze gids opgehaald en vlak bij het stadion afgezet. Met wat aanwijzigingen over hoe te lopen moeten we het doen. Erg verbaasd dat hij niet met ons mee gaat, proberen we onze stoelen te vinden. Maar ach, wat kan ons nou gebeuren, Venuzuela ligt hier nou niet echt om de hoek. Achteraf krijgen we erg verbaasde reacties als Argentijnen horen dat we alleen zijn geweest. We zullen wel een engeltje op onze schouders hebben en wat kunnen ze nu van je stelen als je toch niks bij je hebt. 

De volgende middag worden we verwacht bij een Argentijnse jongen die ik in Bolivia heb ontmoet. Samen met zijn vrienden hebben wij dan onze eerste echte Argentijnse barbeque. Geen kip op de grill maar grote stukken vlees. Speciaal voor ons zijn ze vroeg begonnen en als we om één uur klaar zijn vragen wij ons af hoeveel later ze normaal beginnen. Na de barbeque volgt er een tuinfeest bij iemand die een half uurtje verderop woont. Met twee auto's rijden we erheen. Als wij na een gezellige nacht/ochtend verwachten weer veilig terug gebracht te worden blijkt de term 'bobben' een hele andere betekenis te hebben. Hier betekent het namelijk; ik rij wel heen en voor de terugweg kiezen we degene uit die het minst dronken is. Rona en ik gaan hierop met de taxi naar huis en laten de jongens achter om te ontnuchteren alvorens zij weer een auto inkunnen. Na dit vermoeiende weekend hebben we wel weer even nodig bij te komen. Eten vanaf tien uur 's avonds, uitgaan vanaf een uurtje of drie 's nachts en terugkomen tegen acht uur in de ochtend. Dat went toch maar niet. 

Onze laatste avond in Buenos Aires bezoeken we een tangoshow, die ook nog op ons to-do-lijstje stond. Echt bijzonder vind ik het echter niet, zo'n dans waar ze elkaar continue zwoel aan lopen te kijken en bijna zoenend de zaal doorgaan.

Na anderhalve week in Buens Aires te zijn geweest is het dan toch echt tijd om te vertrekken. Mijn laatste lange afstandsbus van deze reis zal me naar de beroemde Iguazu watervallen brengen..