Colombia - part 1

Na vijf dagen op het water te hebben gezeten was ik toch wel erg blij toen de skyline van Panama in zicht kwam. De warme zon op m'n gezicht en het vooruitzicht op een warme douche en een bed wat niet beweegt 's nachts.

Met een klein bootje werden we naar het vaste land gebracht waar Rona haar zeeziekte omruilde voor landziekte waardoor alles nog steeds bleef wiebelen en draaien.
De kapitein had alle paspoorten ingenomen en zou voor ons voor de nodige stempels zorgen, dit kon zo een halve dag in beslag nemen dus het was maar al te fijn dat we dit niet zelf hoeven te doen.

's Avonds hebben we als afsluiting van de zeilreis met zijn allen wat gegeten waarna een ieder weer zijn eigen weg ging.
De eerste dagen in Colombia verbleven we in Cartagena. Een mooi, gezellig en knus uitziend stadje. Ik had van te voren totaal geen beeld van Colombia (behalve dan de FARC) en was verbaasd over hoe mooi het hier was. Na een paar dagen zijn we vertrokken naar Taganga, een vissersdorpje in het noorden. Hier wilden we oud en nieuw vieren, maar eerst zouden we vanaf hier beginnen aan 'de lost city hike.'

We kwamen aan op eerste kerstdag en hoewel het overal versierd was met lampjes, grote zuurstokken en ander roze spul kreeg ik totaal geen kerstgevoel. Het klopt gewoon niet wanneer het niet koud is en er geen kerstboom staat met lampjes erin. Zelfs het stomme gourmetstel heb ik gemist.
Eerste kerstdag hebben we restjes van de vorige dag gegeten en de tweede kerstdag zijn we begonnen aan onze vijf daagse hike. Zeker weten dat ik kerst volgend jaar twee keer zo lang ga vieren :-)

De lost city hike begon meteen pittig. De eerste dag moesten we ongeveer vijf uur lang omhoog lopen in het midden van de dag. Het einde leek maar niet in zicht te komen en soms vroeg ik me af waarom ik hier eigenlijk vrijwillig aan had deelgenomen. Maar toen het kamp in zicht kwam en dus het einde van de eerste dag voelde ik me toch wel heel voldaan. In het kamp werd er heerlijk voor ons gekookt en al snel daarna dook iedereen zijn hangmat in. Best een uitdaging om met slaapzak en al in een hangmat te gaan liggen, maar al met al sliep het zo slecht nog niet.
Dag twee en drie vielen gelukkig mee in verhouding tot de eerste dag.

Janneke was deze dagen vooruitgesneld met een groep Nederlanders die bij onze groep zaten. Ik liep de laatste dagen samen met Rona wiens eerste hike dit was en nog in het ritme zat van haar veertig-urige werkweek op kantoor. 's Avonds werden er in het kamp vaak spelletjes gespeeld en omdat er verder niet echt wat te doen was lag iedereen er vaak al rond negen uur in, al gebeurde het ook wel eens dat ik het niet later dan acht uur heb zien worden.

Op dag vier kwamen we dan eindelijk aan bij de lost city, maar niet voordat we eerst een trap met meer dan duizend treden op moesten. Dit zijn geen treden zoals we die in Nederland kennen maar gewoon bij elkaar geraapte stenen die allemaal ongelijk zijn en glibberig door het mos wat er ondertussen op gegroeid is. Uiteindelijk waren we er dan, iets wat vroeger een Maya stad geweest is en wat nu eigenlijk alleen nog maar bestaat uit allemaal plateaus. De gids leidt ons rond en verteld wat er op de verschillende de plekken allemaal is geweest. Uiteindelijk komen we uit bij een prachtig uitkijkpunt, ik weet niet eens meer wat er zich daar vroeger heeft afgespeeld maar het uitzicht is adembenemend. Staand op een heuvel kijk je uit over een vallei waar je niks anders ziet dan bomen, watervallen en plateaus en waar je niks anders hoort dan de wind, het kletterende water en het geluid van dieren in de verte.
Dit is waar we het voor gedaan hebben, al was de weg erheen wel net zo spectaculair als het einddoel.

Waar we de heenweg 3,5 dag over gedaan hebben, lopen we de terug weg in 1,5 dag. Met het einde wat steeds dichterbij komt, beginnen we steeds harder te lopen en voelt het heerlijk om weer in de bewoonde wereld te zijn.

Terug in Tanganga beginnen de voorbereidingen voor oud en nieuw. 's Avonds eten we met zijn drietjes gezellig wat in een restaurant waarna we vertrekken naar een hostel waar we hebben afgesproken met een aantal mensen die we hebben leren kennen tijdens de hike.
Na een aantal spelletjes te hebben gespeeld, zelfgemaakte (door iemand anders) oliebollen en appelbeignets te hebben gegeten, lopen we naar het strand. Dit zou de plek zijn waar het allemaal zou moeten gebeuren. Ondertussen was het bijna twaalf uur en leek er op het strand niks te gebeuren. Zelfs toen we begonnen af te tellen en wij de champagne doppen lieten knallen leek er verder niet veel te gebeuren. Geen show, nergens een klok die de laatste seconden wegtikte en geen vuurwerk.
Gelukkig hecht ik niet echt waarde aan oud en nieuw, want ook dit kennen ze niet echt hier.
Na nog een paar uur in een discotheek te hebben gefeest werd het tijd om weer terug te gaan naar het hostel.

De volgende dagen hebben we in Taganga genoten van onze laatste dagen aan het strand, want die krijgen we pas weer te zien in Argentinië. Voor ons komt er nu ook een periode van meer kou, dus hoeven jullie niet langer jaloers te zijn vanwege het lekkere weer (maar natuurlijk wel om al die mooie dingen die jullie missen).