Me, myself and I

Na een bezoekje aan de watervallen in Argentinië vertrekken we samen naar Brazilië en komt het afscheid van Rona en mij steeds dichterbij. Toch wel heel erg spannend.

Gelukkig hebben we de eerste twee vluchten samen en kunnen we 's ochtends nog samen vertrekken naar de luchthaven. In Rio de Janiero is Rona op haar eindbestemming en vlieg ik door naar Salvador.

Aan de ene kant heel erg spannend maar aan de andere kant maak ik me ook helemaal niet druk. Op het vliegveld aangekomen wordt het al donker en besluit ik een (veel te dure) taxi te nemen van 45 euro. Bij de taxiplaats zie ik drie andere toeristen die de bus ook niet meer aandurfden en wel een taxi met me willen delen. Dat scheelt gelukkig weer een hoop geld. Aangekomen in het hostel helpt de medewerker me om van de taxichauffeur af te komen die me probeert af te zetten. Nou gelukkig zijn ze hier behulpzaam. Na het inchecken verzekerd hij me dat het nog best veilig om in mijn eentje over straat te lopen tot één uur 's nachts. Ik heb een map gekregen met daarop de straten die veilig zijn en de straten die dat absoluut niet zijn. Alleen lopen die straten soms parallel aan elkaar of kruizen ze elkaar... ik vraag me af of die veilige straten wel echt zo veilig zijn. Omdat ik nog wat moet eten besluit ik het erop te wagen. Maar even verderop in de straat besluit ik toch weer om te keren en stiekem een broodje uit te keuken te pakken. Een donkere steeg, met half gesloopte huizen, geen straatverlichting en in de verte allemaal 'mannetjes,' ik vind het maar niks.

De volgende ochtend raak ik bij het ontbijt in gesprek met een Frans meisje. Samen gaan we de stad bekijken en in de middag naar het strand. Wat een verschil met mijn eerste avond. Overal zijn mensen opstraat, hoor je muziek en zijn de huizen in allerlei kleuren geverfd. Het ziet er gezellig uit. 's Avonds wordt er door een stel uit Denemarken voor me gekookt en zitten we daarna gezellig aan de waterpijp..
De volgende dag ga ik op pad om mijn bustickets te halen en boodschappen te doen bij de supermarkt. Maar alleen op pad gaan blijkt overdag ook niet zo'n succes te zijn, overal word ik nagekeken, komen mannen naar buiten lopen, vallen gesprekken stil, monden vallen open en word ik van alles en nog wat genoemd/ Echt prettig voelt het niet, ze zeggen hier allemaal wel steeds dat mensen toeristen alleen overvallen om hun spullen, maar ik geloof er maar weinig van als ik de blikken van die mannen hier zie wanneer ik voorbij loop. Ik besluit niet meer alleen naar buiten te gaan.

De volgende dag vertrek ik met de bus naar Lencios, een plaatsje zeven uur rijden hier vandaan. Bij Lencios is een nationaal park wat heel mooi schijnt te zijn. Bij aankomst word ik bij de bushalte opgewacht door iemand van het hostel. Lencios is een dorpje wat eigenlijk net zo aandoet als Salvador overdag, alleen dan zonder dat overdreven gedoe van al die mannen.
Ik zit in een leuk en rustig hostel waar ik al snel aan de klets kom met wat andere gasten. Ik heb al een toer geboekt voor de volgende dag en de andere gasten gaan allemaal wat anders doen, maar 's avonds in het hostel komen we elkaar steeds weer tegen en drinken we wat.
Als ik een Engelstalige gids wil bij de toer, moet ik 45 euro extra betalen, bijna meer dan de toer zelf kost. Ik besluit dit niet te doen en hoop dat er iemand meegaat die zowel Portugees als Engels spreekt. Niet alleen dit blijkt het geval te zijn, maar ook de gids blijkt een aardig woordje Engels te spreken. Tijdens deze dag bekijken we wat watervallen, zwemmen we in rivieren, lopen in een grot en bekijken we rotsformaties en uitzichtpunten. Een leuke dag en gezellige dag,

Omdat de toer (alles overigens) zo duur is besluit ik de volgende dag geen excursie te doen maar naar een rivier te gaan. Tijdens het ontbijt blijken er wel meer mensen mee te willen en zo vertrekken ik een uurtje later met zes Brazilianen naar de rivier. Dit voelt toch wat minder toeristisch aan dan een toer ;)

Een goede afsluiter van mijn dagen in Lencios...

Eén van de meiden die mee was naar de rivier bleek met dezelfde bus als ik terug te gaan naar Salvador. Samen spenderen we nog één dagje in Salvador. Wanneer we aankomen besluiten we met de bus naar het hostel te gaan om de kosten van de taxi te besparen. Alleen zou ik het nooit hebben gedaan, maar omdat zij de taal spreekt en meer wegwijs is dan ik besluit ik het te doen, ik heb toch niet al te veel spullen bij me die ze kunnen stelen. Vanaf de bushalte is het nog een kwartiertje lopen naar het hostel. Wanneer een jongen ons waarschuwt om wel de route door de markt te lopen en niet er langsheen omdat daar veel fout volk rondloopt, vraag ik me toch af of het niet beter was om een taxi te nemen. Dit vermoeden wordt nog even bevestigd als er vlak voor onze neus twee mensen hardhandig worden gefoulleerd. Het vrouwtje is mager en ziet eruit als een verslaafde, als ze haar tas moet leeghalen zie ik dat de politie agent een mes onder zijn voet heeft.. Ik had hier geen vijf minuten eerder willen zijn. Zeker weten dat ik morgen gewoon een veel te dure taxi neem naar het vliegveld.
's Middags besluiten we de kerk 'Senhor de Bonfim' te bezoeken. Als wij er aankomen is er net een dienst gaande, maar normaal gesproken krijg je bij deze kerk twee lintjes waarop staat: `Lembrança do Senhor do Bonfim de Bahia`, wat betekent: souvenir van de Heer van Bahia van de goede afloop. Het is de bedoeling dat jij één bandje omdoet. Deze wordt met drie knopen vastgemaakt en bij elke knoop mag je een wens doen. Het andere bandje maakt je vast aan de poort van het hek. Wanneer bandje na een aantal weken afvalt zal jou bandje ook van het hek afvallen en komen al je wensen uit.
Aan de zijkant van de kerk komen we in een ruimte die helemaal vol hangt met foto's en heel bijzonder allemaal plastic lichaamsdelen. De mensen wiens wensen en gebeden zijn gehoord hangen dit op om hun dankbaarheid te tonen. Een erg grappig gezicht om al die plastic armen, benen, borsten en zelfs geslachtleden te zien hangen.

Terug in het oude centrum halen we wat te eten bij een straattentje, een soort broodje gemaakt van bonen, gevuld met pepers, garnalen, en nog wat andere dingen die ik niet ken. Zittend op een stoepje genieten we van de muziek, het verlichte plein en de mensen die overal rondhangen. De ideale afsluiting van een toch wel heel mooi Salvador (als de driekwart van de bevolking even weg denkt).

Morgen ga ik op weg naar Rio de Janiero, alweer de laatste bestemming. Nog twee weken en dan ben ik alweer thuis...